ปณิธานของสามเณรน้อย ความตั้งใจจริงที่จะทำ มีพระภิกษุผู้สำเร็จอภิญญารูปหนึ่ง ได้พาสามเณรน้อยออกเดินทางไกล ขณะที่สามเณรแบกห่อสัมภาระเดินตามหลังพระอาจารย์อยู่นั้น พลันก็เกิดความคิดขึ้นว่า ในอนาคตฉันจะต้องโปรดสัตว์อย่างกว้างขวางถึงจะไม่เสียชาติเกิด อาจารย์ที่เดินนำหน้าหยั่งรู้ว่าสามเณรน้อยเกิดมีปณิธานอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ก็รู้สึกเลื่อมใสและละอายใจที่ตนเองยังไม่เคยมีปณิธานเช่นนี้มาก่อน จึงรีบบอกสามเณรให้ส่งห่อสัมภาระมาให้ตนเองแบกแทน แล้วเชิญให้สามเณรเดินนำหน้า สามเณรได้แต่ปฏิบัติตามคำสั่งของอาจารย์ โดยไม่ถามถึงเหตุผลแต่อย่างใด

สามเณรน้อยเดินนำหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก็เกิดความคิดอีกว่า การมีปณิธานโปรดสัตว์นั้นเป็นเรื่องดีมาก แต่ว่าทำยาก แล้วผู้คนนั้นก็ใช่ว่าจะโปรดง่าย ๆ ฉันนี่ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ฉันว่าเป็นปัจเจกบุคคลเอาตัวเองให้หลุดพ้นก่อนดีกว่า เพิ่งจะคิดเช่นนี้ อาจารย์ก็ส่งห่อสัมภาระมาให้พร้อมกับบอกว่า เอาห่อสัมภาระคืนไปแล้วตามหลังมา สามเณรน้อยรับห่อสัมภาระมาแบกไว้บนบ่าแล้วเดินตามหลังอาจารย์อย่างงุนงง .. บทความดีๆ นิทานคติธรรมสอนใจ นิทานคุณธรรม