พระรักษาศีล พระธรรมวินัยสำคัญที่สุด เรื่องสั้นนิทานธรรมะ สมัยพุทธกาล มีพระภิกษุสองรูปจากแดนไกล ชวนกันไปหาพระสัมมาสัมพุทธเจ้าที่เขาคิชฌกูฏเพื่อจะฟังธรรม ระหว่างที่เดินทางผ่านทะเลทรายอันแห้งแล้ง น้ำที่ติดตัวมาเกิดหมดลง สองวันเต็มที่ทั้งสองไม่ได้กินน้ำเลย พอวันที่สามก็เห็นแอ่งน้ำเล็ก แห่งหนึ่งอยู่ไม่ไกล แต่พอเข้าไปใกล้ก็พบว่าในน้ำมีลูกปลาตัวเล็ก ๆอยู่จำนวนมาก ต่างพยายามแหวกว่ายวนเวียนอยู่ในแอ่งน้ำนั้น

พระรูปที่หนึ่ง กล่าวว่า เพราะความศรัทธาของเราพระพุทธองค์จึงทรงประทานน้ำให้เราดื่ม เรามาดื่มกันให้สมอยากกันเถิด พระรูปที่สองเห็นในน้ำมีลูกปลาจำนวนมาก ก็บังเกิดความเมตตาพูดขึ้นว่า เราดื่มไม่ได้หรอก พระพุทธองค์บอกว่าห้ามฆ่าสัตว์ ถ้าเราดื่มน้ำที่มีอยู่น้อยนี้แล้ว มิเท่ากับว่าเราได้ฆ่าลูกปลาเหล่านี้ไปด้วยหรือ? ฉะนั้น ฉันยอมกระหายน้ำตาย ดีกว่าที่จะดื่มมัน พระรูปที่หนึ่งจึงดื่มน้ำเต็มที่แต่ลำพัง แล้วทั้งสองก็เดินทางต่อไปท่ามกลางทะเลทรายอันร้อนระอุ พระรูปที่ไม่ได้ดื่มน้ำในที่สุดก็ครองกายไว้ไม่อยู่ กระหายน้ำตายอยู่กลางทะเลทรายนั่นเอง

ครั้นพระรูปที่หนึ่งมาถึงเขาคิชฌกูฏ พระพุทธองค์ทรงมีพระดำรัสว่า พระพุทธศาสนาถือว่า พระธรรมวินัยสำคัญที่สุด เพื่อจะแก้กระหาย เธอถึงกับล่วงละเมิดศีลข้อห้าม แม้จะสามารถเดินทางมาถึงที่นี่ใด้ ก็ยากที่จะบรรลุธรรม เพื่อนร่วมเดินทางของเธอยึดมั่นอยู่ในศีล แม้จะกระหายน้ำตายอยู่กลางทะเลทราย แต่กายทิพย์ (จิตวิญญาณ) ของเขาได้มาฟังธรรมที่เขาคิชฌกูฏนี้ก่อนเธอนานแล้ว บทความดีๆ นิทานเรื่องสั้นสอนใจ นิทานคุณธรรม