ความสุจริต ตัวอย่างเรื่องสั้น ลองมาอ่านกันดูว่าเรื่องนี้แสดงให้เห็นถึง ความซื่อสัตย์สุจริตคือ มรดกอันล้ำค่า นิทานสอนใจ นิทานเรื่องสั้น

ในสมัยราชวงศ์ฮั่น หยางเจิ้นเป็นผู้ว่าราชการจังหสวัดจิงโจว ครั้งหนึ่งเขากลับจากการออกตรวจราชการ ได้แวะพักที่เมืองชางอี้ หวังมี่เป็นนายอำเภอเมืองชางอี้ที่เขาเคยสนับสนุนแต่งตั้งขึ้นมา เมื่อทราบว่าผู้มีบุญคุณมา ในค่ำวันหนึ่ง หวังมี่ได้นำทองคำสิบแท่งมาหาหยางเจิ้น หลังจากหวังมี่บอกจุดประสงค์ในการมาแล้ว หยางเจิ้นเปลี่ยนสีหน้าดุด่าเขาว่า “เพราะข้าเห็นว่าเจ้าเป็นคนมีความรู้ความสามารถคนหนึ่งถึงได้เสนอแต่งตั้งเจ้า หรือว่าเจ้าไม่รู้ว่าข้าเป็นคนอย่างไร?” หวังมี่อธิบายว่า “ใต้เท้าโปรดอย่าได้เข้าใจผิด นี่เป็นของขวัญเล็ก ๆ น้อย ๆ ในการแสดงความขอบคุณท่านเท่านั้น แล้วก็ดึกดื่นเช่นนี้ ถึงท่านรับไปก็ไม่มีใครรู้มใครเห็นหรอกครับ” หยางเจิ้นได้ฟัง พูดด้วยความโมโหว่า “ทำไมไม่มีใครรู้! ฟ้ารู้! ดินรู้! เจ้ารู้! ข้ารู้! รวมเป็นสี่รู้ เจ้าจงเอาทองกลับไป และขอให้ต่อไปเจ้าจงปฏิบัติหน้าที่ด้วยความซื่อสัตย์สุจริตยุติธรรม บำบัดทุกข์บำรุงสุขแก่ประชาราษฏร อย่าได้ประพฤติเช่นนี้อีก” หวังมี่ได้ฟังรู้สึกละอายใจมาก ได้แต่นำทองกลับไปอย่างเงียบ ๆ เคยมีคนบอกหยางเจิ้นให้ทำเพื่อบุตรหลานบ้าง เขากล่าวว่า “ความซื่อสัตย์สุจริตก็คือมรดกอันล้ำค้า ที่เรามอบให้แก่พวกเขา ทำไมยังต้องมอบมรดกอะไรให้แก่พวกเขาอีก?”