เรื่องสั้น กตัญญู: ฉุนหยีอี้ได้รับราชการอยู่ที่เมืองซันตง ครั้งหนึ่งเขาได้กระทำผิดกฏหมายโดยไม่ตั้งใจ จึงถูกจับตัวไปเมืองหลวงเพื่อรับโทษ

ฉุนหยีอี้นั้นมีบุตรสาวห้าคน ตอนที่เขาจะจากบ้าน ลูกสาวทุกคนต่างร้องห่มร้องไห้ไม่ยอมให้เขาไป ฉุนหยีอี้ได้กล่าวว่า “เสียดายที่พ่อมีแต่ลูกสาว เวลามีเรื่องเดือดร้อนจึงไม่มีสักคนช่วยได้” ถีหยิงเป็นบุตรสาวคนสุดท้อง แม้อายุยังน้อยแต่เฉลียวฉลาดมาก เธออ้อนวอนขอติดตามบิดาไปเมืองหลวงด้วย

เมื่อถึงเมืองหลวงฉางอัน ถีหยิงได้ถวายฏีกาต่อพระเจ้าฮั่นเหวินตี้ ซึ่งใจความสำคัญมีว่า บุคคลคนหนึ่งเมื่อตายแล้วไม่สามารถฟื้นคืนชีวิตได้ ร่างกายเมื่อได้รับบาดเจ็บพิการก็ไม่สามารถคืนสู่สภาพเดิมได้ ขณะนี้บิดาของเธอกำลังจะถูกลงอาญาแผ่นดินเธอยินดีถวายตัวเป็นข้ารับใช้ เพื่อรับโทษแทนบิดา ขอเพียงให้ทางราชสำนักอภัยโทษให้แก่บิดาของเธอ

เมื่อพระเจ้าฮั่นเหวินตี้อ่านฏีกาแล้ว รู้สึกชื่นชมในความกตัญญูของถีหยิงยิ่งนัก ไม่เพียงแต่อภัยโทษแก่ฉุนหยีอี้เท่านั้น พระเจ้าฮั่นเหวินตี้ยังประกาศยกเลิกกฏหมายการลงโทษด้วยการเชือดเนื้อเฉือนหนังตัดแขนตัดขาอีกด้วย รวมเรื่องสั้นสอนใจ